یه روز میرسه که ...

یه روز میرسه که حسرت پستامو بخورین بگین یادش بخیر عجب پستایی میزاشت و ما لایک نمیکردیم.اونموقع من دیگه نیستم.... 
در آن روز من در سواحل قناری بودمی و حال همی کردمی D:
چیه نکنه فکرکردین میخوام بگم مردم! هههه کور خوندین ^____^

تنهای تنها...

باز رسیدیم به ایستگاه 

بارون همه جا رو خیس کرده بود
شب بود....
راه زیادی رو پیاده گذرونده بودیم...
خسته بودیم گفتیم بقیه راه رو با اتوبوس بریم...
بخار از دهنت بیرون میومد... خستگی رو توی چشمات میدیدمیادته...عشقم بودی...
مث این فیلما کاپشن خودمو دادم بهت که به حساب سرما نخوری... رسیدم خونه با اینکه کاپشنمو دادم بهت ولی سرما نخوردم!
گذشت و گذشت و گذشـــــــــــــــــت...

حالا اومدم توی همون ایستگاه اینبار تنها بودم!!!
هوا سرد بود... ولی کاپشنم تنم بود...!!!
رسیدم خونه... جلوی آینه وایستادم یه چیزی نظرمو جلب کرده بود
یه سری موهای سفید لابلای موهای مشکیم بود...
یه چایی داغ بعدشم خواب...
صبح فردا رسید... حس بدی بود
سرما خورده بودم تنهای تنها....

بعضی حس ها ...

بعضی حس ها خاص و ناب هستند مثل بعضی آدم ها . . .

می گوییم ولی دق نمیکنیم که

احساس می کردم اگر اوضاع همین طوری بماند دق می کنم ...
اوضاع همان طور ماند و دق نکردم !
همه مان اینگونه ایم . لحظه های گَندی داریم که تا مرز سکته پیش میرویم !
اما میگذرد. 
هیچ وقت حرف سربازی که بدون پا هایش از جنگ برگشت را فراموش نمیکنم : " من فوتبالیست خوبی بودم ! اولش برای پاهایم هر شب گریه میکردم ، تا فهمیدم خدا دوست داره من شطرنج باز خوبی باشم